REFREN, CZYLI UNIFIKACJA UMIERANIA 30.03.2015 Udostępnij

W dokumencie Refren Kieślowski ukazuje codzienne zajęcia urzędników państwowego zakładu pogrzebowego. Tworzy tym samym metaforę funkcjonowania aparatu państwa, relacji społecznych oraz sytuacji egzystencjalnej człowieka.

W jaki sposób uzyskuje taki wydźwięk filmu dowiecie się z kolejnego artykułu Macieja Kozłowskiego.

Refren, czyli unifikacja umierania - autor: Maciej Kozłowski

Kategorie

Filmy dokumentalne

Cyfrowej rekonstrukcji w WFDiF w Warszawie, zostało już poddanych około stu osiemdziesięciu filmów, produkowanych od lat czterdziestych, po lata dziewięćdziesiąte ubiegłego wieku. Znajdują się wśród nich portrety filmowe polskich miast, dokumenty obrazujące życie codzienne na wsi, portrety sportowców, artystów oraz przedstawicieli innych – często zanikających – profesji. Ciekawy jest również filmozbiór, w którym główną rolę gra muzyka. To dzięki niemu poznamy bliżej m.in. cały ten jazz, tak popularny w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. Wśród zrekonstruowanych filmów znajdują się między innymi filmy Karabasza, Kieślowskiego, Łozińskiego, Munka, czy Ślesickiego. Filmy te składają się na bogatą historię polskiej szkoły dokumentu.